post no.10 - the return

To bahia blanca, not greece. for another two months at least.

Κουνούπι γαμώ την τύχη μου;;; Τι στο διάολο κάνει το κουνούπι στους 0 βαθμούς μπορεί να μου πει κάποιος;; Δε θα έπρεπε να έχει ψοφήσει ή να έχει πέσει σε χειμερία νάρκη για το χειμώνα;; Δεν ξέρω και τι σκατά κάνουν αυτά τα μπάσταρδα (random thought hitting my mind: δε θα ήταν τέλεια άμα όντως πέφτουν σε χειμερία νάρκη να πηγαίναμε να τα καίγαμε με φλογοβόλο όλα μαζί;). Anyway.

Λοιπόν, στρωθείτε. Έχει διάβασμα. Αυτή τη φορά θα γράψω πράμα, όχι αστεία. (όχι σαν τις άλλες που την έβγαζα μόνο με 2-3 σελίδες κείμενα δηλαδής :p). Και αυτό γιατί μερικοί δε λένε να κάνουν sign in στο skype (ούτε στη διασκέδαση).

Η αλήθεια είναι ότι με ψιλοκούρασε το blogging (big pause to vomit please) και είχα πει ότι δε θα ξαναγράψω. Αλλά μετά από χιλιάδες εκκλήσεις φανατικών αναγνωστών, είπα δεν μπορώ να το κάνω αυτό στους θαυμαστές μου, κρίμα είναι τα καημένα, που ψήνονται και στο λιοπύρι (καλά, δε δουλεύετε και σε οικοδομή). Άλλη χαρά δεν έχουν στη ζωή. Χρειάζονται μια ανάσα δροσιάς, ένα στήριγμα, ένα αποκούμπι βρε αδερφέ (γι' αυτό άλλωστε και όλα τα post έχουν κατακλύσει από σχόλια, από 3 το καθένα τουλάχιστον :p). Αλλά καταλάβετέ με κι εμένα, έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από το να ασχολούμαι μαζί σας.

Τέλος πάντων, σταματάω, δεν ξέρω γιατί μου αρέσει να σας βρίζω στην αρχή ή στο τέλος κάθε post. Απλά μ' αρέσει. Τελεία. Ας μην το αναλύσουμε, δε θα βγάλουμε άκρη. Αν και δε θα έπρεπε, γιατί χάρη σε σας και στην αγάπη σας βρίσκομαι εδώ σήμερα. Η αγάπη του κόσμου είναι που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

Όχι, αλήθεια, αυτό ήταν. Σταματάω τις εισαγωγικές μαλακίες. lets get to the point.

Χθες Δευτέρα (σε κάποιο παράλληλο σύμπαν σίγουρα ήταν Δευτέρα χθες) γυρίσαμε στη bahia blanca από τη Mendoza (αυτά τα κόκκινα γράμματα δεν είναι για ομορφιά άχρηστοι, είναι link). Μια βδομάδα διακοπών ήταν απαραίτητη για να ξεκουραστώ από το ανελέητο και αδιάκοπο facebooking, msn-ing και skype-ing. Πανέμορφη πόλη, γεμάτη δέντρα, ποταμάκια παντού, πολλά ωραία κτίρια και πάει λέγοντας. Και πάρα πολλά πράγματα να κάνεις. Πάρτε μερικές φωτογραφίες να ζηλέψετε (ναι ναι, είμαι μικροπρεπής, αλλά άμα δε σας αρέσει κλείστε την καρτέλα. ένα κλικ μακριά είναι :p):

Στη Mendoza παράγεται το 75% των κρασιών όλης της χώρας. wow. Για μισό λεπτό. Δεν είμαι το lonely planet. Αν θέλετε τέτοιες πληροφορίες να πάρετε τουριστικό οδηγό. Συνεχίζω.

Η Αργεντινή είναι απλά τεράστια. 15 ώρες ταξίδι με το πούλμαν από bahia blanca για mendoza. Και από μπροστά μου να έχω το μαυρογιαλούρο να μου κατεβάζει το κάθισμα όσο πάει χωρίς φυσικά να τον απασχολεί το αν με ενοχλεί. Έτσι είσαι;

"Ή θα μαζέψεις το κάθισμα, ή θα ξεράσω μέσα στη μάπα σου."

Τσουπ, μαζεύτηκε. Όταν κάναμε στάση με ρώτησε αν νιώθω καλύτερα. Ένα δάκρυ κύλησε από τη συγκίνηση. Μα αλήθεια νά 'ναι τόσο χαζό;;; Και το ανήψι μου θα καταλάβαινε ότι ήθελα απλώς να μαζευτεί αυτός και τα γυαλιά του. (ναι ναι, ξέρω, δεν έχω ανήψι, dont get me started)

Τα ταξίδια είναι πολύ κουραστικά γαμώτο. Ειδικά αν αρχίσεις τα extreme sports σε ξεθεώνουν. :ppp

oh yeah baby, thats me!!! 20 ευρώ το rafting και 10 ευρώ το άλλο το αυτό-που-κρέμεσαι-από-ένα-σκοινί-και-περνάς-από-τη-μια-βουνοκορφή-στην-άλλη. Εδώ το λένε Κανόπι ή Τιρολέσα. Πόσο δεν παίζει να χρησιμοποιήσω αυτές τις λέξεις. Τέλεια και τα δύο (ειδικά το rafting που καθόμουν πρώτος πρώτος ήταν εξαιρετικό!!) αλλά είχα ένα θέμα.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πόνεσαν τα αρχίδια μου στο Κανόπι. seriously. Ψόφησα. Σα μωρό που δεν τού 'χεις βάλει πούδρα για καμιά 10αριά μέρες. Μάλλον έφταιγε το ότι i was going commando, γιατί το βρακί μου είχε γίνει λούτσα στο rafting. :))

Την πρώτη μέρα πήγαμε με το Χόρχε στο Aconcagua (link, βλάχοι) που είναι η ψηλότερη κορυφή στον κόσμο εκτός Ασίας. Καλά δε φτάσαμε μέχρι τέρμα πάνω, αλλά φτάσαμε κάπου στα 3700 μέτρα, και γύρω στα 3,7 μέτρα από τα σύνορα με τη Χιλή. :))

Αυτή η κορυφή είναι το Aconcagua.

Το γεφύρι της Άρτας.

Ο πρώτος άνθρωπος από τον Άρη (αν ήταν από τη Γη θα είχε δει ότι λείπει η μισή σημαία)

Κάτι σημαντικό είναι αυτό τώρα, αλλά δε θυμάμαι πώς το λένε. Τά 'χουμε πει για τη μνήμη μου.

Τη δεύτερη μέρα πήγαμε bike tour στα οινοποιεία. Τι τό 'θελα μου λέτε; Τριάντα χιλιόμετρα με το ποδήλατο. Τριάντα ξαναλέω. Και δεν είχαν καν από κείνα τα γελοία τα μηχανοκίνητα ποδήλατα. Πόσο τα ζήλευα εκείνες τις ώρες. Πόσο θά 'θελα εκείνη την ώρα να καβαλάω ένα τέτοιο και να μη με νοιάζει τι λέει ο κόσμος για το tribal τατουάζ στο μπράτσο που φαντάζομαι ότι είναι δώρο με την ενοικίαση ενός τέτοιου ποδηλάτου. Αλλά όχι. Ήταν κανονικό ποδήλατο. Όλα έπρεπε να τα κάνεις μόνος σου. Άμα ήθελα να κάνω κάτι μόνος μου κουκλίτσες μου, θα έπαιρνα μια ραφιέρα από το ikea που στο κάτω κάτω μετά σου μένει και ένα αίσθημα ικανοποίησης. Εδώ μου έμεινε το αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης γιατί ένιωθα μαλάκας που αποφάσισα να κάνω τη διαδρομή με το ποδήλατο. Αλλά εντάξει, ήταν πολύ ωραία τελικά.

Ωραία διαδρομή, με τα όμορφα και άσχημα σπίτια, τα οποία ήταν πάραυτα όμορφα μέσα στην ασχήμια τους. Σας δίνω δυο λεπτά να ξαναδιαβάσετε και να καταλάβετε την παραπάνω πρόταση. Εντάξει; Πάμε τώρα.

Μα πόσο δεν έπαιζε να μην τον βγάλω φωτογραφία δίπλα στον κάκτο :p

some wine tasting along with empanadas. yam yam!

Ξεκινήσαμε το πρωί κατά τις 11 το tour και το απόγευμα κατά τις 6 που τελειώσαμε ήμασταν μεθυσμένοι από όλο το wine tasting που κάναμε. Δοκιμάσαμε κρασιά, λικέρς (λαβ σάιπρους) και αψέντι!!! god that last one really gives you a kick in the stomach. 75% αλκοόλ. 75% for crying out loud!!!

Το πώς έκανα ποδήλατο μετά το αψέντι, ας μην το ανοίξουμε καλύτερα. lets just say im glad im alive.

Και για το τέλος σας φύλαξα μερικά trivia που μου διέφυγαν την προηγούμενη φορά!!! lets get this post finally over with. Ή μήπως όχι; Τα κάνω copy paste σε καινούριο post. Θα το ανεβάσω μέσα στις επόμενες δύο μέρες. Promise. Φιλιά!