post no.5 - picture time

Το κρεβάτι μου στο hostel:

Η θέα από το δωμάτιό μου στο hostel:

Ο μεγαλύτερος δρόμος που έχετε δει ποτέ σας (για την ακρίβεια, δεν τον έχετε δει, αλλά τον έχω δει εγώ για σας :p). Έχει γύρω στις 10 λωρίδες ανά κατεύθυνση και 3-4 νησίδες που τις χωρίζει. I present you... Avenida Nueve de Julio:

(Προφανώς και δε χωράνε όλες οι λωρίδες στη φωτό)

Η πρώτη Milonga που πήγα (είναι λίγο κουνημένη, αλλά δεν κάθονταν ήρεμα σε μια γωνιά να τους βγάλω οι μαλάκες):

Εδώ τα φυστίκια δε σου τα δίνουν στο πιάτο σου. U gotta earn them:

(Quilmes beer rocks by the way) :))

And finally...

Muchos Besos desde Buenos Aires!!!

post no.4 - on my way

Επιτέλους(;)

Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Είμαι πολύ high tech. Δεν μπορώ να το αρνούμαι άλλο. Είμαι πάνω στο αεροπλάνο για Λονδίνο και μπλογκάρω ανελέητα. :p Καλά, προς το παρόν σε ένα notepad τα γράφω γιατί λίγο δύσκολο να συνδεθείς στο internet όταν είσαι μερικές εκατοντάδες/χιλιάδες/god-knows-how-many πόδια στον αέρα. Όπως βλέπετε, για την ώρα έχω ενστερνιστεί το αγγλοσαξονικό σύστημα μέτρησης. Σε λίγο με βλέπω να μιλάω για το πόσα γαλόνια νερό έχω κατεβάσει και να οδηγάω ανάποδα.


Κουράστηκα. Σας κλείνω προς το παρόν. Είπαμε high tech αλλά είμαι και με τέσσερις ώρες ύπνο και έχω μπροστά μου κοντά στις 24 ώρες ταξίδι. Ελπίζω να σας ποστάρω αυτή τη μαλακία από Λονδίνο.

_______________________________________________________________

Ω μάνα γλυκιά. Και μου το είπε η τρελή Αγγλίδα που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο (η οποία είναι παντρεμένη με Έλληνα και μένει στον Πολύγυρο- big story, i'll tell u later about her) ότι το να περάσεις τους ελέγχους εδώ is no piece of cake. Έχω ξανάρθει Λονδίνο, αλλά τόσο κουλές δεν ήταν. Οι τύπισσες δεν την παλεύογλου. Βγάζω ζώνη, τα κέρματα από την τζέπη (a tribute to mary), αφήνω το σακίδιο στον πάγκο και καθώς βγάζω το laptop από μέσα, μου αρπάζει ο μαλάκας το μπουκαλάκι με νερό που είχα μέσα.

Right, του λέω, i had totally forgotten i had this. Could i please drink this up? τον ρωτάω με ένα χαμόγελο ως τα αρχίδια.

Not anymore, μου λέει.

Λογικό. Θα ήταν τουλάχιστον τρομοκρατική ενέργεια κάτι τέτοιο.

Take off your shoes, συνεχίζει.

Το βρήκες, φίλε. Κάτω από τον ανατομικό πάτο τό 'χω το πράμα. Και είναι πολύ καλό. Καλαματιανό.

for the love of god δηλαδής κουκλίτσες μου. Και δεν μπορώ να εντοπίσω και το hot-spot. Συνεχίζω την εξιστόρηση από Μαδρίτη τώρα. Ελπίζω εκεί να εντοπίσω το hot-spot. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Εγώ δεν ξέρω τι σειρά πεθαίνω, αλλά θα πεθάνω σίγουρα αν δε βάλω κάτι στο στόμα μου. Πάω να δω τι sandwich μου έφτιαξε η Μαίρη. Γιατί φυσικά δε θα μπορούσα να έχω φύγει από το σπίτι χωρίς κάτι φαγώσιμο στην τσάντα. Από βδομάδα λογικά θα αρχίσει να στέλνει και τα τάπερ. Σας κλείνω, φιλιά!

______________________________________________________________

Estoy en Madrid. Καλά το είπα; god knows. Δεν μπορούσα να πετάω από Σουηδία; Εδώ όλοι μιλάνε Ισπανικά. Θα μου πείτε, στη Μαδρίτη είσαι βρε μαλάκα, τι θες να μιλάνε; Σουαχίλι; Αλλά μου μιλάνε όλοι Ισπανικά και μετά με κοιτάνε με το βλέμμα της αγελάδας. Καλά, προφανώς και το δικό μου βλέμμα δεν απέχει πολύ, αλλά εγώ δικαιολογούμαι. Δε σας καταλαβαίνω. Ούτε εσένα στον έλεγχο διαβατηρίων με το χιουμοράκι για κάτι internacional που μάλλον αναφερόσουν στο ΔΝΤ, ούτε εσένα που σου πλήρωσα τα toblerones (i know, u envy me. and u should) :p

Αλλά δε φταίνε κι αυτοί οι καημένοι. Είναι το latin vibe που εκπέμπω και με περνάνε όλοι για λατίνο εραστή. Τό 'χω αυτό που να μην τό 'χα. Fuck.

Φυσικά, επειδή οι 28 ώρες ταξίδι δεν ήταν από μόνες τους αρκετές, είπαν να καθυστερήσουν λίγο την πτήση για buenos aires. Έχει ήδη μισή ώρα καθυστέρηση και μας είπαν ότι παίζει να καθυστερήσει κι άλλο. Εγώ δεν κατάλαβα τι είπαν βέβαια, το είδα στο βλέμμα της γιαγιάς που κάθεται δίπλα μου. Poor granny.

Αυτά τα νέα μου ως τώρα. Θα σας έλεγα για την τρελή Αγγλίδα που γνώρισα στην πτήση για Λονδίνο αλλά ψιλοβαριέμαι. Θεά η τύπισσα, ας είναι καλά που είχα κάποιον να μιλήσω, δεν ξέρω αν θα άντεχα αλλιώς. Η γκόμενα δεν έπαιρνε το λεωφορείο να πάει εκεί που ήθελε για να μου κάνει παρέα. Γαμάτη.

Αυτά. Θα βάλω να ακούσω το feliz navidad τώρα για να συνηθίσω να ακούω Ισπανικά. Μπράβο μαλάκα, ωραίο τραγούδι βρήκες. Prospero ano y felizidad. Τρελός στίχος ξέρω, αλλά πραγματικά αν ακούσω άλλη Shakira θα αρχίσω να ξερνάω ponchos αριστερά δεξιά.

post no.3 - stef and the city

Τελικά το είχα παρεξηγήσει το blogging. (Ξερνάω και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης)

Έχεις κάπου να πεις τον πόνο σου στις 6.30 το πρωί, έστω κι αν αυτό είναι η οθόνη του υπολογιστή σου και ο άθλιος επεξεργαστής κειμένου του blogger. i mean wtf, τόσα λεφτά η google, δεν μπορούσαν να ρίξουν λίγα ακόμη ώστε να μην ταλαιπωρούμασε κι εμείς οι δύσμοιροι blogger;;; (πάει, μέχρι το τέλος αυτού του ποστ θα τα βγάλω, δε θα αντέξω με τόσες αηδιαστικές λέξεις)

Ίσως τελικά να ήταν εξαρχής λάθος η επιλογή του τίτλου αυτού του blog. Μάλλον θα πρέπει να τον αλλάξω, γιατί αυτό που φάνταζε στο πρώτο ποστ όνειρο θερινής νυκτός, δηλαδή το να δημοσιεύσω κι άλλα ποστ μέχρι να φύγω για Αργεντινή, έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Ποιανού όνειρο φίλε θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Ούτε όνειρο, ούτε θερινής νυκτός, γιατί ούτε καν οι νύχτες φέτος δε μοιάζουν καλοκαιρινές (άντε καλά, τις τελευταίες μέρες κάτι έχει αρχίσει να γίνεται, αλλά μέχρι εκεί).

Που λέτε, το λοιπόν, σκέφτομαι να αλλάξω τον τίτλο του blog. Έστω για τις 7 μέρες που απέμειναν μέχρι τη μεγάλη αναχώρηση. (Σ' αυτό το σημείο σας επιτρέπω να βγάλετε ένα χαρτομάντηλο και να φυσήξετε διακριτικά τις μύξες σας που θα φύγω και θα με ξαναδείτε το Νοέμβριο) Θέλω ο τίτλος να είναι κάτι φαντεζί, αλλά ταυτόχρονα με κουλτούρα και άποψη. Να, σαν τον τίτλο αυτού του ποστ ένα πράμα. Προσοχή, όμως, μην το παραχέσουμε με την κουλτούρα, γιατί τίτλοι όπως "Σκέψεις ενός θολωμένου νου" μου κάνουν πολύ pretentious. Ούτε θολωμένος είναι ο νους μου, ούτε και πολλές σκέψεις κάνει, οπότε άκυρο. Το stef and the city μου κάνει πολύ πιασάρικο, ενώ αφήνει τον άλλον και με μια απορία. Γιατί ναι, ο στεφ σίγουρα, αλλά ..... "the city";;;

......... Which city??? ............

Θεσσαλονίκη;;;
Βερολίνο;;;
Buenos Aires;;;
Bahia Blanca;;;

Καμία, βλάχοι. Είμαι πολίτης του κόσμου. Οπότε άκυρος και ο τίτλος. Βρείτε άλλον.

post no.2 - blogging is the new (?) black

Εντάξει. Το παραδέχομαι. Δεν κράτησα το λόγο μου. Αθέτησα την υπόσχεσή μου. Είπα δε θα ξαναγράψω στο μπλογκ μέχρι να φύγω αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό.

Καλά, δεν είναι ότι είχαμε υπογράψει και συμβόλαιο, μια μαλακία είπα, ας μην το κάνουμε και θέμα τώρα.

Είναι 5:40 πμ (η ώρα που δείχνει το blog είναι παραπλανητική, είναι το timezone της Αργεντινής γιατί ποιος τρέχει να το αλλάζει μετά) και ακόμα ασχολούμαι με τη συστημική βιολογία. God knows why. Πολλές εφαρμογές βρε παιδί μου και δεν της το 'χα.

Με τους ρυθμούς που γράφω τη διπλωματική, θα πάρω πτυχίο λίγο πριν συνταξιοδοτηθώ. Ποτέ δηλαδή. Χρειάζομαι επειγόντως μια δόση θετικής ενέργειας γιατί νομίζω ότι έχει αρχίσει να με κατακλύζει πάλι το άγχος μου. Πού είναι ο Τσαλίκης όταν τον χρειάζεσαι;;;

Σήμερα έμαθα και τα πρώτα μου ισπανικά. Me llamo Esteban. Ναι, έγινε. Δεν είναι δύσκολο, αλλά τουλάχιστον αυτό μπορεί να μου χρησιμεύσει σε κάτι, οι στίχοι της Shakira από την άλλη λίγο δύσκολο. No solo de pan vive el hombre. Σωστή δε λέω, αλλά λίγο άχρηστο στην προκειμένη.

Σήμερα επίσης έδωσα την προκαταβολή για το hostel που θα μείνω όταν με το καλό φτάσω Buenos Aires. Βέβαια αντί να τα διαβάζετε από δω, μπορείτε και να με πάρετε ένα τηλέφωνο να σας πω τα νέα μου. Γύφτοι.

post no.1 - 13 days to go

Βρίσκομαι κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κάπου μεταξύ της κράτησης του hostel στο Buenos Aires και των εφαρμογών της συστημικής βιολογίας (ξέρω, ζηλεύετε το θέμα της διπλωματικής μου, αλλά είναι μόνο δικιά μου, ολόδικιά μου).

Είδα την παρακάτω εικόνα σήμερα στο bing και είπα να ξεκινήσω το blog μια ώρα αρχίτερα, εξάλλου τι νόημα έχει να παρατείνω την αγωνία σας; (χεστήκατε θα μου πείτε, αλλά εδώ είστε και το διαβάζετε, οπότε 1-0).

Δεν ξέρω τι μορφή θα έχουν οι αναρτήσεις μου, για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν θα υπάρξουν άλλες αναρτήσεις γιατί πρώτον δεν ξέρω αν θα προλαβαίνω (σιγά εσύ, πολυάσχολε) και δεύτερον έχω ακούσει τα χειρότερα για τις συνδέσεις στο internet. Σκοπεύω να σας γράφω εδώ ό,τι μου συμβαίνει στην Αργεντινή για 3 κυρίως λόγους:

1. Γιατί θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.
2. Γιατί φοβάμαι ότι με τη μνήμη που ξέρετε ότι έχω δε θα θυμάμαι σχεδόν τίποτα από το ταξίδι.
3. Για να σας κάνω να ζηλέψετε.

Petty, petty man θα πείτε, αλλά ίσα που σας γράφω. Θα πάω Αργεντινή, θα κάνω καινούριους φίλους εκεί και δε θα σας έχω ανάγκη. :ppp

Στο θέμα μας τώρα, μετά τα εισαγωγικά: έκλεισα μόλις το hostel που θα μείνω 23 με 29 Ιουλίου. Ορίστε και το link για όποιον θέλει:

http://www.milhousehostel.com

Τελικά δε θα μείνω στο αργεντινο-κιτσουλί που ήθελα, τα reviews που διάβασα στο internet δε βοήθησαν ιδιαίτερα.

Αυτά προς το παρόν, τα υπόλοιπα μάλλον από τις 23 Ιουλίου, εκτός κι αν την ακούσω ανελέητος blogger και  σας πεθάνω στις αναρτήσεις (not very likely).

cu around!